niedziela, 24 marca 2013

Pasterz

Każdy pewnie już napisał o nowym Papieżu. O Ojcu. O Franciszku.
Nie będę pierwszy ani oatatni.
Poczekałem sobie aż oswoję się z myślą o tym, że jest nowy pasterz. Skąd i kto? Niezbyt to dla mnie ważne. Duch św. "maczał palce" w jego wyborze. Jak dla mnie - wystarczy za rekomendację.
Potęga! Zupełnie inny, zupełnie niesamowity.
Dziś rano, przed wyjściem do czytania Pasji mój proboszcz powiedział, że Bóg zawsze w trudnych czasach za pasterzy daje nietuzinkowe osoby.
Ciekawe, mówił o Franciszku czy może nie wiedział, że mówi o sobie?

piątek, 22 lutego 2013

Szczególny dzień

Dziś bardzo szczególny dzień dla całej Skautowej Rodziny. Dzień Myśli Braterskiej. Ustanowiony w rocznicę urodzin twórców skautingu.
Mimo, że już w stanie spoczynku, to wciąż pamiętam o myśli Baden-Powella: "raz skautem - całe życie skautem". Bo cały czas we krwi krąży zaszczepiona w dzieciństwie pasja. Cały czas powracam do ideałów, które przyjąłem jako swoje. Mało tego, przekazywałem je dalej z wiarą, że są dobre.
Dziś to wartości raczej niepopularne. Choćby tylko rozwinięcie skrótu z harcerskiej lilijki: ONC. Ojczyzna, Nauka, Cnota. Mało kto już dziś jest gotowy głośno o tym mówić.
Świat się zmienia, życie się zmienia. Pewne wartości odchodzą, pewne stają się modne.
Ogromnie wdzięczny jestem tym, którzy wciągnęli mnie do harcerskiego świata. Mnóstwo przygód, które wspólnie przeżyliśmy, czas spędzony razem. Wspomnienia, któych pod czaszką pełno. Ale przede wszystkim: kształtowanie charakteru. Najpierw swojego, a potem powierzonych mojej opiece młodych ludzi. I wartości, które dla mnie i paru jeszcze ludzi są nieprzemijające.
Pozdrawiam więc wszystkich, którzy gotowi są podpisać się pod świętowaniem Dnia Myśli Braterskiej. A także tych, którzy harcerstwa nie liznęli, ale mają gdzieś pod skórą zaszyte podobne ideały.

niedziela, 9 września 2012

A co się działo w przerwie?

Moment utraty pracy wspominam jakoś tak beznamiętnie. Nie była to wszak pierwsza moja zmiana.
Pierwszym wrażeniem było jakieś odczucie bezradności. Co teraz? Jak się wszytko ułoży?
Niemniej jednak wiara w Bożą Opatrzność i życiową zaradność pomogła wszystko to przeżyć. Ale bez wsparcia Żony mojej nic bym nie zdziałał. I pewnie do tej pory bym błąkał się bez koncepcji na życie. Mamy za sobą parę ładnych lat wspólnego życia. A to uczy współpracy i troski o tę drugą osobę.
Wiem, że bez Ani byłoby mi nieporównywalnie ciężej stanąć na nogi.
Okres szukania pracy był nerwowy. Składanie ofert, po 5 godzin dziennie spędzone przed monitorem, przeglądanie portali itp. Oraz bardzo ciekawe jeżdżenie na spotkania rekrutacyjne. (Owe spotkania to temat na osobny post, który być może kiedyś napiszę).

I tu powstają niesamowite spostrzeżenia dotyczące podróży koleją po Polsce. Zaznaczam: te uwagi są subiektywne! Zmieniło się wg mnie dużo w naszym kolejnictwie. 
Na gorsze z pewnością to, że istnieje milion (może więcej) różnych spółek i kupienie dobrego biletu graniczy z cudem. Zwłaszcza, że wielokrotnie panie w kasie same nie bardzo wiedzą co sprzedać żeby dobrze było.
Na lepsze: standard obsługi. Konduktorzy mili, profesjonalni. Nawet da się zatrzymać pociąg, na który się mamy przesiąść w razie spóźnienia naszego.
Nie zmieniła się za to jakość taboru. Smród, brud i ubóstwo.

Słodkie nieróbstwo trwało jakieś dwa miesiące. Końcówka lipca była już bardzo intensywna. A od sierpnia nowa praca. Fajnie, bo w branży, którą znam i dobrze się w niej czuję.
A oprócz tego koniecznością był powrót w nasze macierzyste rejony. Z Kotliny Kłodzkiej w kujawsko-pomorskie. Muszę się przyznać, ze brakuje mi tego klimatu południa. Tam jest zupełnie inaczej niż na północy kraju. (I to znów temat na osobny post). Ciężko było się rozstać z ludźmi gór. Niskich, ale jednak. Mam nadzieję jednak, ze nasze kontakty pozostaną żywe.

Wszystko to razem oznaczało jednak przeprowadzkę funkcjonującego mieszkania o jakieś 420 km. Udało się! Dzięki profesjonalizmowi człowieka prowadzącego swoją małą firmę (który zastanawia się obecnie czy nie wyjechać do Anglii, bo nasza Ojczyzna nie pomaga mu żyć).

Tak więc mogę siedzieć sobie teraz w fotelu, nadrabiać matrixowe zaległości, myśleć o tym jak to by mogło być, a jak nie jest. I jeszcze o tym jak to dzięki dobrym ludziom mogę nadal funkcjonować.
To były naprawdę szalone dwa miesiące. Daliśmy radę. Ale już długo nie chcę ich znów powtarzać.

sobota, 8 września 2012

Długa przerwa

A raczej jej koniec.
Wiele się rzeczy naprostowało, wiele skomplikowało. W jednym poście nie ogarnę. Nie ma mowy. Z pewnością będę musiał użyć większej ilości słów.
Niełatwo zresztą uporządkować tak od razu 3 miesiące burzliwego "Sturm- und Drangnachperiode":).
Postaram się systematycznie tego dokonać. Dla własnej również równowagi.
Powoli wracam do cyfrowego świata. Trochę nadrobić zaległości trzeba. Ale idzie jesień i w długie wieczory można posiedzieć nieco dłużej przed monitorem.
P.S. Właśnie odpaliłem po raz pierwszy od dawna googlowy czytnik (z którego korzystam w kontakcie z blogami): 101 nieprzeczytanych pozycji! Lato było, znakiem tego, aktywne sieciowo.

niedziela, 24 czerwca 2012

Być ojcem

Ojcem łatwo zostać. Dużo trudniej nim być.
Powiedzonko to ma głęboki sens. Im człowiek jest starszy (a jego dzieci bardziej dorosłe) tym bardziej czuje się ciężar odpowiedzialności. Nie mówię oczywiście o socjopatach. Oni pewnie nie czują tego. Chociaż kto ich tam wie.
Ojcostwo to rzecz niesamowita. Stan do którego trzeba dojrzeć, dorosnąć. Trzeba w nie uwierzyć. I, co ciekawe, wierzyć w nie musi sam ojciec i jego dzieci. Bez tej wiary, bez zaufania nic z tego nie będzie.
Sławne już są opowieści o zamknięciu do więzienia amerykańskiego ojca za to, że kąpał swoją bardzo nieletnią córkę. Że niby molestowanie...
Ale tak naprawdę ojcostwo w dużej mierze polega na wyciskaniu swojego piętna na psychice, rozumie i ciele dziecka. I robimy to wdzierając się gwałtem w życie naszych dzieci. Nie ma tu innego wyjścia.
Ojcem się stajemy. Dojrzewamy do bycia kimś w życiu naszych dzieci. I jesteśmy. Nie: bywamy. Jesteśmy po prostu. Praca na cały etat. Na całe życie.
Ale: można być oczywiście ojcem nie swoich biolgicznie dzieci. Można prowadzić ludzi, pokazywać im drogę rozwoju, chwalić, ganić, wychowywać. Być ojcem. Dla zupełnie obcych ludzi. Wymaga to potężnej dojrzałości. Bo bycie ojcem to wzięcie odpowiedzialności za życie innego człowieka.
Wszystkim Ojcom z okazji wczorajszego święta składam najlepsze życzenia: niech Bóg-Ojciec wskaże Wam jak być najlepszym ojcem każdego dnia.
A Matki wszystkie proszę o wyrozumiałość: ojciec czasami popełnia błędy i musi podejmować niepopularne decyzje;-)